Szkliwa krystaliczne to droga i pracochłonna technika ozdabiania ceramiki. Jednak ludzie zajmujący się tematem od lat, dochodzą do spektakularnych efektów. Problem polega na takim zestawieniu składników szkliwa aby w długim i dość skomplikowanym procesie wypalania utworzyły się kryształy cynku, a właściwie to krzemian cynku zwany willemitem.
O ile otrzymanie kryształów jest stosunkowo proste, problem stanowi otrzymanie ich w pożądanym kolorze na równie pożądanym kolorze tła.
Możliwe jest sterowanie ilością oraz wielością otrzymywanych kryształów, nie ma natomiast szans na sterowanie miejscem ich występowania. Powstają w sposób losowy co samo w sobie stanowi o unikalności każdego przedmiotu.
Kolejna trudność to konieczność umieszczania przedmiotów w specjalnych łapaczach szkliwa, czyli specjalnych miseczkach do których spływa nadmiar szkliwa z przedmiotu. Następnie należy taki łapacz usunąć w sposób który nie spowoduje zniszczenia przedmiotu. Ostatnia operacja do wykonania to szlifowanie podstawy przedmiotu. Problem ten nie występuje w przypadku szkliw zwykłych.
Szkliwa krystaliczne nakłada się dość grubą warstwą, nawet do 4 mm i wypala w temp. do 1300 st. C w celu upłynnienia składników, następnie następuje proces dość szybkiego studzenia do temp. w której powstają kryształy. Temperatura ta oraz czas przetrzymania w niej stanowi o wielkości i kształcie kryształów.
Tekst bardzo ciekawy, ale litości..... to była katorga dla wzroku. Rozumiem, że takie zestawienie kolorystyczne: pomarańczowy tekst na szarym tle wygląda efektownie, jednak proszę pomyśleć o tych, którzy chcieliby ten tekst przeczytać, a nie tylko podziwiać :) Pozdrawiam.
OdpowiedzUsuńWidzę , że to wyższa szkoła jazdy 😞
OdpowiedzUsuńDzięki za ten tekst, bardzo dobrze wyjaśnia laikowi sprawy - wymagania i trudności powiedzmy szczerze - związane z tymi szkliwami. Białe na szarym jest ok, pomarańcz tańczy przed oczami.
OdpowiedzUsuń